رمضان درکلام رهبری
عبودیت ، شرط اصلى تکامل
 سِرّ مساءله در این است که انسان بتواند خودش را به عبودیت الهـى مـتـصـف کند. عبد، یعنى تسلیم اراده و حکم خدا و شریعت الهى . لُبّ تمام دستورات و احـکـام و فـرامـیـن الهـى و شـرایـع انـبـیـاء، هـمـیـن یـک کـلمـه اسـت و شـایـد پـیـامبران خدا، قـبـل از آن کـه مـقـام نـبـوت بـراى آنـهـا انـتـخـاب بـشـود و خـداى مـتعال آنها را به نبوت سرافراز کند، به عبودیت سرافراز کرده باشد؛ همچنان که حتما همین طور است .

در یک روایت است که ((إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَ مُحَمَّداً عَبْداً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ رَسُولًا ))؛ اول ، خـداى مـتعال او را خلعت عبودیت پوشانید و بعد، به مرحله و رتبه ى نـبـوت فـایـز کـرد. کـاءنّه این ، در هر تعالى اى مقدمه ى لازم و شرط اصلى است . در هر انـدازه تـکـامـلى ، عـبـودیت ، شرط اصلى است . البته ، عبودیت هم مراحلى دارد. آن مرحله ى پایین عبودیت ، آن چنانى که امثال ماها بتوانیم در آن طمع بورزیم ، همین است .

خـودمـان را آمـاده ى اطـاعـت کـنیم ؛ همه چیز را از او بدانیم ؛ نعمتهاى الهى را حقیقتا نعمتها و موهبتهاى الهى بدانیم ؛ آنها را فرآورده ى قدرت و علم و توانایى خودمان ندانیم ؛ بدانیم که ما هم وسیله ایم . ذهن ما، دست ما، عمل ما، سرپنجه ى ما و تلاش ما، وسیله اى براى تحقق اراده ى الهـى اسـت . حـقـیـقـتـا بـنـدگـان شـایـسـتـه ى خـدا ـ مثل امام بزرگوار ما (رضوان اللّه تعالى علیه ) ـ قدر ماه رمضان و قدر آن ساعات و ایام را مـى دانستند و از آن ، کمال استفاده را مى بردند. ما، ائمه ى معصومین (علیهم السّلام ) را کـه زیارت نکرده ایم ؛ اما انسان مى توانست رشحه اى از رشحات همان عبادات و توجه ها را در وجود مقدس امام عظیم الشاءن بزرگوار راحلمان مشاهده کند.

تمام عبادات براى این است که تربیت بشویم و پیش برویم 
جـسـم انـسـان بـدون ورزش ، ضعیف و لاغر و بى قدرت خواهد بود. هرکسى باشید، هرچه بـنـیـه ى قـوى و نیرومند داشته باشید، اگر ورزش نکردید و خوردید و خوابیدید، بدن ضـعـیف مى ماند؛ شکى در این نیست . همچنانى که اگر ورزش نکنید، بدن شما آن رشد لازم را نـمـى کـند، زیباییهایى هم دارد که ورزش آنها را آشکار خواهد کرد؛ بدون ورزش ‍ نمى شـود. روح شـمـا هم عینا همین طور است . بدون ورزش ، بدون تمرین و ریاضت ، ممکن نیست شما قوى بشوید.

اى بـسـا انـسـانـهـایـى هـسـتـند با جسمهاى نیرومند و زیبا، ولى با روحهایى لاغر، زشت ، نـاتـوان و ضـعیف ؛ این به درد نمى خورد. تمام عبادات براى این است که ما ورزش کنیم ، تـربـیـت بـشـویـم و پیش برویم . البته باید عبادات را شناخت . عبادات هم جسم و روحى دارنـد. جـسـم عـبـادات ، بـه تـنـهـایـى کـافـى نـیست . نماز را که انسان بخواند، ولى در حـال نـمـاز، تـوجـه بـه خـود ذکر نداشته باشد، ملتفت نباشد که چه مى گوید و با چه کسى حرف مى زند، مضامین نماز را بکلى از روى غفلت ادا بکند، این نماز، نماز بى فایده اى است .

البـتـه کـسـانـى کـه عـربـى نـخـوانـده انـد و مـعـنـاى ایـن جـمـلات را نمى دانند، اگر در حـال نـماز، همین اندازه توجه پیدا کنند که با خدا حرف مى زنند و به یاد خدا باشند، این هم بهره ى خوبى است ؛ ولى سعى کنید که معناى نماز را بدانید. یاد گرفتن معناى نماز، کـار خـیـلى آسانى است . خیلى زود مى توانید ترجمه این چند جمله را یاد بگیرید. نماز را بـا تـوجـه بـه مـعـناى آن بخوانید. این نماز است که ((قربان کلّ تقى )) خواهد بود. نماز، نزدیک کننده ى انسان به خداست ، اما نزدیک کننده انسان باتقوا.